((دیوانه))

دیوانه ترین حس تو را درد کشیدم 

بر بام دلم نقش تو را سرد کشیدم 

آخر که تو ای میوه ممنوعه چرا من 

در قاب دلم عکس تو را زرد کشیدم 

حوا  شدی  در  آینه  تالار  دلم  باز 

آدم نشد آن آدمو یک مرد کشیدم 

رفتی و به شیرینی لب های تو سوگند 

روز های بدونت همه را فرد کشیدم 

این فاصله بین منو تو هم چو هبوطی 

ترسیم دو چشمان تو را طَرد کشیدم 

در خلسه آغوش تو من زاغه نشینم 

تصویر دو ابروی تو را رعد کشیدم 

مجنون به بیابان زده ام در پی لیلی 

عطارمو دیوانه ای شب گرد کشیدم 

آنگاه که شکست عهد میان منو حوا 

روی  همه  خاطره ها  گرد  کشیدم 

((غزلیات فرشید شریفی ))

تاریخ خلق اثر ۱۴۰۰/۱/۱

(( آنچه لایق نبوود )) 

آمد و زمزمه در گوش من آغاز نمود 

نم نمک جای خودش در دل من باز نمود 

با کلامی که نشان می دهد از سر درون 

گفت از عشق و برای دل من ناز نمود 

دست در کوک دلم برد ، به امیال خودش 

زیر لب زمزمه در گوش من آواز نمود 

معنی نغمه چنین بود که در عمق وجود

کودکی در پس و پنهان من احراز نمود 

با همه رندی من ، سادگی کردم به غلط

اعتماد کردم و دل دادم و پر باز نمود 

لحظه ای خود به خودم امد و دیدم که تهی 

هر چه من بود به او دادم و پرواز نمود 

عرش را فرش خودم کردم و او در ملکوت 

حکم قتل منو احساس من ابراز نمود 

شک مباد لایق هر کس نبوود عرش فلک 

آه عجب ، در پر طاووس چقدر راز نمود 

((غزلیات فرشید شریفی ))

۴۰۲٫۴٫۳

((من هی کاش های بعد از تو ))

منو این لحظه های بیتابی 

تو از این حال من چه میدانی ؟ 

منو هی بغض های شب هنگام 

منو شب خواب های تکراری 

یک بهانه برای بغض کردن 

بی تو چشمم در اوج بیداری 

تا به کی بغل کنم خود را 

هی در این شبای تنهایی 

من به کابوس مرگ مشکوکم 

ای اجل پس چرا نمی ایی؟ 

تو این روزهای دل سنگی 

منو قاب و عکس و دلتنگی 

منو ای کاش های بعد از تو 

تو و ان لحظه ها که در خوابی 

راز عشق و بندگی این است : 

منو شب خواب های تکراری 

یک بهانه برای بغض کردن 

بی تو چشمم در اوج بیداری 

(( غزلیات فرشیدشریفی )) 

تاریخ سروده شده ۴۰۱/۴/۲۸ 

((شروع ناب)) 

تو  ان  بهانه  شعر  و شروع  ناب  منی 

توای  که  اخر  هر  پرسشی  جواب  منی 

روان  چو  قایق  احساس  من  به  دریایی 

که  نقش  اول  رویا  و عمق  خواب  منی 

تو  از  میان  خیالم  همی  که  می  گذری

ضریب  تند  طپش های  بی  حساب  منی 

به  ختم  قائله  با  اینکه  برده ای  ما  را 

ولی  تهِ  هر  ماجرا ،  تو  انتخاب  منی 

هجوم  هجمه  نابی  تو  موج  احساسی

همان  زمان  که  تو  اغاز  اضطراب  منی 

هلاک  و  تشنه  شعرم  در  این  کویر  سکوت 

حضور  حضرت  ابی  که  در  سراب  منی 

خلاصه  می کنم  اینجا  تمام  قافیه  ها 

تو بیت  بیت  و  خط  به  خطِ  این  کتاب  منی 

((غزلیات فرشید شریفی)) 

سرو ه شده در تاریخ ۱۴۰۰/۱۱/۲۷ 

((عابر ))

تو پاییز تو بارون قدم می زنم 

رو برگ خیابون قدم می زنم  

یه وقتایی اینقدر بدٍ حال من 

کا تا پای کارون قدم می زنم 

شبی میروم تا ببینم که صبح 

به تالاب هامون قدم می زنم 

دلم تنگ دستاتٍ وقتایی که 

تو برف زمستون قدم می زنم 

یه چشمی زدم بر همو میروم 

بهار و تابستون قدم می زنم 

چه تلخ که من مدتی بعد تو 

ببینم که با اون قدم می زنم 

سروده شده در تاریخ ۱۴۰۰/۹/۸ 

((غزلیات فرشیدشریفی ))

((خواب))

نذار خواب تو هرشب عذاب من باشد
به صبح صورت نازت سراب من باشد
نذار تا دم مردن برای چرتکه من
زمان ضریب تمام حساب من باشد
به انتظار تو چشم به در که می آیی
ولی نیامده حالت خراب من باشد
به خود بیایی ببینی که دیر شده اما
تمام دارو ندارد غیاب من باشد
گهی به خلوتت آید خیال بودن من
گهی نگاه تو تنها به قاب من باشد
سفر بهانه خوبیست که بعد رفتن تو
هر آنچه از تو سرودم کتاب من باشد

۱۳۶۰/۸/۲۳

((مجرم))

در ذهن من چیزی بجز تصویری از دلدار نیست
احساس خواستن می کنم منطق دست بردار نیست
چشمم به روی این جهان نا خواسته باز شد ناگهان
عمری گذشت , جز عاشقی دیوانه در پندار نیست
در خلوتم می گریم و دور از دو چشمم در خفا
طعم خیانت می دهد بغضی که کم مقدار نیست
بخشیدن مجرم چه سود بر حال مظلوم می کند
وقتی که در دین شما یک واعظ دیندار نیست
در شامگاهی میبرند تا صبح اعدامم کنند
گویا بهای عاشقی جز چوبه های دار نیست
حکم قصاصم داده اند قبل از قضاوت بی گمان
اندر میان شهر من یک آدم بیدار نیست

((غزلیات فرشید شریفی))

1399/8/14

((شهريور))

درونم بي تو در يك اتش هولناك مي سوزد 

تمام  ريشه هاي  باورم  نمناك  مي سوزد

مرا هر شب خيال خواب هاي سردو اشفته

چو ققنوسي درون لانهاي غمناک مي سوزد

گذشت و چند روزي بعد تو با خاطراتت هي

نهانم كودكي با چهرهاي خوفناك مي سوزد

ز داغ فرقتت از چشم هايم سيل اشك جاري 

جهاني در شُعاي ديده ام وهمناك مي سوزد 

دران شب هاي شهريور همه ابستن غم شد 

غزلهايي كه درانديشه ام  بيمناك  مي سوزد 

گهي در لا به لاي پيچ و تاب يك شب خرداد 

درونم  اضطراب  مُهلكي  دردناك ميسوزد

مرا  همچون نخ سيگار بهمن  بين  دستانت 

به سراتش كشيدي پيكرم سوزناك مي سوزد

تو ان  نيلاي  باراني كه در  انديشهام  گاهي 

چنان اتشفشان خفته اي خشمناك ميسوزد 

به پايان مي رسد اين روزهايم همچو كابوسي

كه جانم در سكانس صامتي ترسناك ميسوزد 

((غزلياتفرشيدشريفي))

سرودهشدهدرتاريخ 

١٣٩٨/٨/٨

ساعت 

١٢:٣٠شب

((ميلاد))

خالي ترازيك پوچ بيهوده 

جامانده دراحساسي الوده 

ويران شده خشت وجودمن 

معمارييم  از  بيخ  شالوده 

دي رفت ، امد شانزده بهمن

زادروز غمناكم پراز دوده 

هيچكس نميداند چقدارام

خوابيده بخت من چه اسوده

رزم يست بين باور و ترديد

جنگي ميان حذب اين توده

پيچيده در خود بند افكارم 

چون رشته هاي سرد فالوده 

ول كن تمام من، جهانت را 

هركس تو را، يك جورازموده

ميلاد و زادروزت مبارك باد 

اي خسته ، تنهاي خوابالوده

درتاريخ١٣٩٧/١١/١٥

((غزليات فرشيدشريفي))